Cheers mate!

Welkom bij mijn laatste blog :) Ik heb deze blog geschreven toen ik in het vliegtuig zat terug naar Nederland, maar ben nu pas in de gelegenheid om 'm te posten. Nu ben ik weer home sweet home in Nijmegen en eergisteren ben ik met een super mooi spandoek, bloemen en paprika chips ontvangen door m'n familie en vriendlief :) Dat was echt heel erg leuk! Ik ben heel blij om weer thuis te zijn en heb alweer heerlijk gegeten en gedronken. Genieten! Ik begin langzamerhand eindelijk van m'n enorme jetlag te herstellen; daar had ik vrijdag en gisteren echt heel erg veel last van (gek genoeg in tegenstelling van de heenweg toen ik er echt helemaal geen last van had). Oké! Ik ga jullie meenemen door m'n laatste blog :)

Op dit moment dat ik aan mijn laatste blog begin zit ik in het vliegtuig naar Amsterdam. Over iets minder dan 2 uur zet ik weer voet op Hollandse bodem. Ik ben heel blij om iedereen dadelijk weer te zien en weer lekker in m'n eigen huisje te kunnen wonen met m'n eigen spulletjes. Hostels, daar ben ik wel klaar mee! :p De laatste nacht in Australië had ik dan ook een 1-persoonskamer genomen. Was ietsje duurder natuurlijk maar wel fijn om de nacht voor de lange vlucht in een eigen kamer te kunnen slapen. Niet dat van slapen veel is gekomen, want ik was te zenuwachtig dat ik me zou verslapen ofzo.

Ik zal even beginnen waar ik in mijn vorige blog was geëindigd. Ik was toen net aangekomen bij stal Tui Lodge in het mini plaatsje Merryvale, dat naast het mini plaatsje Rosewood ligt. Echt geen hol te doen daar in dat gat (hahah, sorry :p). Naast werken op de stal, eten, drinken, tv kijken en slapen hebben we dan ook niet veel gedaan. Het enige uitstapje was de Country show van Esk. Daar zijn we op het belachelijke tijdstip van 4:00 uur 's nachts naar toe gereden met de trailer met daarin de kleine pony Jamaima voor mij en een van de eigen paarden van Julie genaamd Felix. Na een half uurtje in het donker en de dikke mist te hebben gereden begon de auto ineens te shaken.. Platte band! Daar zit je dan echt op te wachten. Na een half uurtje in de kou te hebben gewacht op de vriend van Julie (ja het was echt heel koud 's nachts..!) konden we na een band vervanging onze trip weer voortzetten. In de ochtenddauw kwamen we aan in het dorpse plaatsje Esk. Daar heeft Julie eerst heel zenuwachtig een lead klasse gedaan met haar paard. Dat betekent dat je gekleed in fancy jurk en Beatrix hoed naast je paard moet lopen in een cirkel met nog wat andere mensen met hun veredelde dier. Na een paar rondjes laat de jury je een stukje rennen naast je paard zodat het beestje gaat draven. Dat zag er bij Julie echt heel grappig en gênant uit, want die strakke jurk stond haar niet heel charmant toen ze met d'r iets te dikke lijf ging rennen ????. Afijn, Julie had de 3e plaats van de 3 deelnemers. Geen hele knappe prestatie dus. Julie gestrest en chagrijnig, maar in ieder geval was dat achter de rug. Toen was het tijd om 6 uur lang te wachten op de Hunter klasse waar ik met pony Jamaima in zou starten. In de tussentijd hebben we gekeken naar al het belachelijke van deze vreemde tak van paardensport. Ik zal even kort uitleggen wat het inhoudt wat Julie als 'sport' beoefend met haar paarden.

Men neme een paard en een ruiter of dikke vrouw die te bang is om op haar paard te gaan zitten en er dan dus maar naast gaat lopen. Men groomt/soigneert het paard tot zo ver dat het motto letterlijk is: 'fake it till you make it'. Even voor de duidelijkheid: alles wat ik hier zeg is geen grapje maar de waarheid :p al is dat ook voor mij soms moeilijk te geloven. Het doel van deze showwedstrijden is om je paard zo ver op te maken dat het de klasse wint omdat het paard er volgens de subjectieve jury er het mooiste uit ziet. Ik heb echt met open mond staan kijken naar hoe Julie onze paarden opmaakte en hoe de andere paarden erbij liepen. En ik heb het hier dus echt over opmaken hè mensen! :p Wat je doet met je paard? Smeer met een doek een soort zwarte substantie rondom de ogen (echt heel veel, zo veel dat je het ziet omdat het er super onnatuurlijk uitziet en dat maakt niemand wat uit). Smeer dit spul ook op de knieën en onderbenen en mond. Vind je dat je paard toch niet zo'n mooie kleur van zichzelf heeft? Geen probleem, dan verf je je paard gewoon met een permanente verf! Kan allemaal. Oké even denken.. Wat doen we nog meer? Ohja, een dikke nepstaart. Ik heb het nagevraagd maar werkelijk ieder paard op de wedstrijd had dit. Naast deze nepstaart die het plaatje wat mooier maakt dan het werkelijk is bestaat er ook nog zwarte nagellak die in volle overvloed door iedereen ongegeneerd gebruikt wordt voor de hoeven van hun paard (zwart is mooier dan soms een natuurlijk hoef hebben die geelachtig is). Naast al dit geblabla scheer je alle tastharen van het paard z'n hoofd en scheer je z'n oren helemaal uit (dit is verboden in NL en misschien zelfs wel in heel Europa). Ohja en als je je paard op de wedstrijd niet kunt houden omdat je niet zo goed kunt paardrijden dan gooi je er gewoon wat doping in. Helaas zelfs met een showwedstrijd vinden ze dit nodig. Ik heb een knappe prestatie geleverd door 3x de 1e prijs + de kampioenstitel te behalen, en dat terwijl het m'n eerste showwedstrijd was. Het mooie van het verhaal is dat ik mijn enige tegenstander was... ???? Echte competitie dus. Wel mooi wat prijzengeld binnengehaald waar we daarna van zijn gaan lunchen :p Overigens ik heb niet naast de pony gelopen, ik heb gereden. Rondjes stappen, rondjes draven en rondjes galopperen totdat de jury genoeg heeft gezien en ze het paard van dichtbij gaat bewonderen. Bij een serieuze strijd laat de jury de beste ruiters van de groep nog een work-out doen waarbij je een paar simpele oefeningen laat zien. Iedere sukkel kan hier aan mee doen dus! :p Als je maar investeert in 'Fake it till you make it', anders kun je beter gelijk je spullen pakken en naar huis gaan.

Op het moment dat je denkt dat je alles in een bepaalde sport wel gezien hebt viel ik m'n laatste weekje Down Under echt van de ene in de andere verbazing. M'n laatste week is niet super fantastisch geweest helaas. Ook niet slecht hoor, ik heb iedere dag meerdere paarden gereden (ik was zo goed volgens de baas dat ik op een gegeven moment ook de paarden van het andere meisje genaamd Julia moest gaan rijden; arme meid). Julia is een Duits meisje van 18 met een behoorlijk heftige jeugd. Ik zag op haar armen en benen overal littekens die ze zichzelf had aangedaan. Ze was best stil en ingetogen en heel erg onzeker. Ze vertelde dat haar moeder in een coma was geraakt toen ze net 2 weken in Australië was. Haar moeder leed al een hele tijd aan ongeneeslijke kanker. Haar moeder lag deze week na nog 6 weken nog steeds in een coma en Julia stond voor de zware beslissing om te zeggen of ze de stekker eruit moesten halen of haar als een kasplantje moesten laten leven. De arme meid is het enige familielid die over is en daarom stond zij met haar 18 jaar alleen voor deze keuze. Met haar vader had ze al jaren geen contact meer en ze heeft een paar jaar in een weeshuis gewoond omdat de toenmalige vriend van haar moeder gewelddadig was. Ze moest in de komende week deze beslissing gaan maken en zat te twijfelen of ze terug naar Duitsland moest gaan, tot ze ineens woensdag een telefoontje kreeg dat haar moeder was overleden... Shit. Ik wist echt niet goed wat ik moest doen want ik kende haar helemaal niet goed en ze is ook niet echt iemand die zegt wat ze wil. Ze hield zich erg sterk en besloot tegelijk met mij weg te gaan van Tui Lodge omdat de baas Julie haar echt als een hond behandelde. Ik vond het echt super zielig voor haar. Toen ze Julie huilend het bericht vertelde dat haar moeder was overleden dacht ik dat Julie de laatste 2 dagen wel wat softer voor haar zou worden, maar niet dus... Ze bleef op haar blaffen en Julia gaf geen kick. Ik heb geprobeerd haar zo goed mogelijk te 'verdedigen' als Julie telkens weer naar me kwam om slechte dingen over Julia te zeggen, maar het gaf geen effect. Helaas is dit niet echt een super tof verhaal om te lezen, maar het was nou eenmaal wel de werkelijkheid.

Ik zal nog kort even vertellen over mijn weekje daar en dan eindigen met leuke dingen, want zo mijn laatste blog eindigen is ook niet gezellig ;). Zoals ik vertelde vond Julie mij een erg goede ruiter en daardoor had ik een goede week op de stal. Ze heeft maar een enkele keer onredelijk tegen me geschreeuwd en me onterecht beschuldigd voor dingen die ik niet gedaan had, dus ik heb teruggeschreeuwd en dat bleek zijn vruchten al snel af te werpen :p. Per dag heb ik ongeveer 3 paarden getraind, stallen uitgemest en paarden gevoerd. Julie is zelf zo lui dat ze eigenlijk vooral op d'r bed ligt te eten en te zeuren en series kijkt terwijl wij het werk doen. Het was best wel een tering zooi in en rondom het huis en de weilanden. Honden, katten en kippen (?!) door het huis, overal haren en het goorste ever: insectenhollen in het huis iiiieeeeuuuww. Omdat ik dus al snel last begon te krijgen van m'n huisstofmijtallergie, verhuisde ik na een paar dagen naar de caravan buiten. Deze stond zo scheef dat ik in de nacht een paar keer m'n dekens van de grond moest rapen. Het was 's nachts zo koud dat ik er wakker van werd omdat m'n gezicht zowat bevroren was. Maargoed. Het was verder niet echt heel hard werken, vooral ook veel chillen en met de leuke honden spelen. Julie was zoals ik zei zo lui dat ze telkens met lunchtijd besloot dat we wel even dik 2 uur niks konden doen. Die gebruikte ik dan ook goed om lekker even te gaan zonnebaden. Aan het eind van de week vroeg Julie me nog een paar keer of ik m'n vliegticket niet kon verplaatsen naar een latere datum (hell no, was allang blij dat ik daar weg kon haha). Ze gaf me een envelop toen ze ons op de trein zette en later zag ik daar een aardige bedankkaart met $100 in zitten. Dat is altijd fijn natuurlijk! :) Eigenlijk zou ik alleen werken voor accommodatie en voedsel dus dit was een mooie bijkomstigheid.

Ik heb in de 3 maanden dat ik in Australië ben geweest veel verschillende dingen gezien en meegemaakt. Een groot deel van m'n reis heb ik doorgebracht op een paardenstal, maar dat was natuurlijk toen ik zo'n 8 jaar geleden het idee kreeg om deze reis te maken ook een van de hoofdredenen. Veel mensen die ik tegen ben gekomen zeggen verbaasd tegen me dat 3 maanden echt heel kort is, maar voor mij was het perfect. Voordat ik deze reis begon wist ik echt nog niet goed of 3 maanden lang of kort zou zijn, maar ik ben hartstikke tevreden zo. Naar mijn gevoel heb ik veel van Australië gezien en ik vind het super dat ik m'n reis op veel verschillende manieren beleefd heb. Werken op een paardenstal en leven en wonen in een typisch Australisch dorpje met niks geen toeristische blabla, in vrijheid rondreizen met een campervan, dagen met mega showers (bakken met regen!), nachten in de bijna vrieskou en zonovergoten zonnebrand dagen, reizen als een echte backpacker tussen alle andere backpackers in gore en minder gore hostels, lange busreizen, veel mensen ontmoeten van overal ter wereld, geldissues (hoort er toch ook bij :p), lekkere olijven-heerlijke gerechten-een goede kop koffie-lekker en betaalbaar bier-curry en paprika chips missen, je eenzaam en totaal aan de andere kant van de wereld voelen, omgaan met grote tijdsverschillen, slechte verbinding en lange Skype gesprekken, en last but zeker not least: genieten van de prachtige natuur en het grote aanbod aan wildlife spotten!

Oké ik ga me klaar maken voor landing :)

Tot snel in reallife en bedankt voor het lezen van al m'n blogs! Ik hoop dat je het leuk vond ????

X Hannah.